W przypadku zdiagnozowania choroby dziąseł, zajmujemy się kompleksowym leczeniem.

Przyzębie jest składową narządu żucia. W skład przyzębia zaliczają się tkanki będące w kontakcie z szyjką zęba, a mianowicie: dziąsło, ozębna, okostna i kość wyrostka zębodołowego oraz cement korzeniowy.

Prawidłowe dziąsło powinno być bladoróżowe. Powinno sięgać do szyjki zęba nie odsłaniając cementu korzeniowego, który pokrywa korzeń zęba.

Ozębna to delikatne lecz w dużej ilości włókienka kolagenowe, które mocują ząb w zębodole. Z jednej strony przyczepiają się do kości wyrostka zębodołowego szczęki lub żuchwy, a z  drugiej do cementu korzeniowego. W związku z tym ozębna wypełnia przestrzeń między kością zębodołu a korzeniem. Jej szerokość wynosi 0,2 mm ale to właśnie ozębna warunkuje ruchomość fizjologiczną zęba.

Zewnętrzną warstwą kości jest okostna, która jest bardzo bogato unerwiona i unaczyniona. To  włóknista błona ochraniająca kość od zewnątrz.

W wyniku chorób przyzębia dochodzi do rozchwiania i utraty zębów, a więc konieczne jest niedopuszczenie do ich rozwoju. Do niedawna uważano, że choroby przyzębia są nieuleczalne, więc nie celowe jest również ich leczenie. Jednak postęp nauki w tej dziedzinie obalił tę teorię.

Najczęściej występujące choroby przyzębia związane są z obecnością płytki nazębnej, czyli nalotu bakteryjnego gromadzącego się na zębach, dziąsłach, a także uzupełnieniach protetycznych. Bakterie te pozostają w stałym kontakcie z dziąsłem, a różne wytwarzane przez nie produkty, jak enzymy i toksyny, mogą zadziałać szkodliwie, gdy zostanie zachwiana równowaga biologiczna między drobnoustrojami i organizmem człowieka.

Zakłócenie równowagi może być spowodowane zaniechaniem higieny jamy ustnej. Zaniechanie oczyszczania zębów prowadzi do zwiększenia ilości płytki i zmiany w jej składzie bakteryjnym. Płytka bakteryjna rozprzestrzenia się w głąb szczeliny dziąsłowej (przestrzeń między wolnym brzegiem dziąsła a ścianą zęba w okolicy jego szyjki, której dno stanowi przyczep nabłonkowy, a głębokość do 1 mm), dzięki niektórym bakteriom, które przezwyciężają mechanizmy obronne ustroju i są w stanie przeżyć w środowisku o mniejszej ilości tlenu, jaka występuje w szczelinie dziąsłowej.

Dlaczego powstaje poddziąsłowa płytka bakteryjna?

Wiele bakterii związanych z chorobami przyzębia nie rozkłada cukrów, jak w przypadku próchnicy, tylko białka, co powoduje lekko alkaliczny odczyn w kieszonce. W takich warunkach wzmaga się rozwój chorobotwórczych drobnoustrojów i ich aktywność enzymatyczna. Enzymy i toksyny bakterii uruchamiają mechanizmy obronne ustroju, a reakcje te i powstające w ich wyniku produkty mogą prowadzić do uszkodzenia okolicznych tkanek. Dochodzi też do łatwiejszej kolonizacji, czyli osadzania się na cemencie korzeniowym drobnoustrojów, przypuszczalnie chorobotwórczych dla przyzębia.

Choroby przyzębia to przewlekłe procesy patologiczne, przede wszystkim zapalenia, wśród których wyróżniamy: zapalenie dziąseł (gingivitis) i zapalenie przyzębia (periodontitis) , które dotyczą już tkanek głębiej położonych, w tym kości wyrostka zębodołowego szczęk.

Wokół implantów również może rozwijać się choroba dziąseł i nazywamy ją wówczas periimplantitis.

W chorobach przyzębia najważniejszym czynnikiem etiologicznym jest nieodpowiednia higiena jamy ustnej.

Jednak bywa i tak, że rozwój chorób przyzębia może być związane z innymi czynnikami takimi jak:

– awitaminoza,

– palenie tytoniu,

– nadmierne spożycie alkoholu,

– bruksizm, czyli nawykowe zgrzytanie zębami,

– zaburzenia hormonalne,

– zaburzenia ogólnoustrojowe tj. cukrzyca,

– nieprawidłowa dieta,

– liczne nieprawidłowe uzupełnienia protetyczne,

– zaburzenia wydzielanie śliny

W przypadku pojawienia się stanów bólowych, krwawienia, opuchlizny, rozchwiania zębów, wrażliwość na ciepłe i zimne płyny oraz potrawy, odsłonięcie szyjek zębowych oraz niepokojący zapach z ust konieczna jest konsultacja periodontologiczna.

Jakie zabiegi wykonujemy w przypadku zdiagnozowania choroby przyzębia?

Skaling to zabieg polegający na usuwaniu kamienia nazębnego, który osadza się głównie w okolicach szyjek zębowych. Kamień nazębny powstaje pod i nad dziąsłami i stanowi środowisko dla rozwijających się bakterii. Zabieg ten wykonuje się urządzeniem ultradźwiękowym.

Lakierowanie zębów jest zazwyczaj zabiegiem uzupełniającym po skalingu i piaskowaniu aby wyeliminować nadwrażliwość zębów

Kiretaż zabieg polegający na oczyszczeniu głębokich kieszeni patologicznych z kamienia nazębnego oraz obumarłych tkanek za pomocą specjalistycznego narzędzia, zwanego kiretą. Ponieważ zaawansowane i nieleczone choroby przyzębia mogą mieć dla pacjenta groźne konsekwencje (np. doprowadzić do zniszczenia kości stanowiącej podporę zębów lub wpływać na ogólny stan zdrowia), dlatego tak istotne jest jak najwcześniejsze zlikwidowanie stanu zapalnego. Kiretaż jest przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym, dlatego sam zabieg nie jest uciążliwy dla pacjentów.

Zabieg wykonujemy w osłonie antybiotykowej po wykonaniu periotestu (antybiotykogramu) aby określić wrażliwość flory bakteryjnej na określone antybiotyki.

Istnieją dwa rodzaje kiretażu – Otwarty lub zamknięty.

Kiretaż zamknięty przeprowadza się bez naruszania ciągłości dziąseł.

Natomiast kiretaż otwarty jest zabiegiem bardziej inwazyjnym i wiąże się z przecięciem oraz odsunięciem dziąsła. Dzięki temu stomatolog zyskuje swobodny dostęp do korzenia zęba oraz do otaczającej go kości. Po usunięciu kamienia nazębnego oraz wygładzeniu powierzchni korzenia stomatolog zaszywa miejsce kiretażu. Niekiedy – jeśli w efekcie stanu zapalnego doszło do ubytków kostnych – uzupełnia niedobór za pomocą materiału kościozastępczego.

Możliwe objawy po zabiegu
Niezależnie od tego, czy dentysta wykonuje kiretaż otwarty czy zamknięty, zabieg jest zawsze przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym. Jednak po ustąpienia znieczulenia pacjent może przez kilka dni odczuwać pewien dyskomfort, związany z wystąpieniem następujących objawów:

– w efekcie kiretażu otwartego, polegającego na przecięciu dziąsła, a następnie na oczyszczaniu i wygładzeniu powierzchni korzeni zębowych, może pojawić się niewielki obrzęk oraz przebarwienie wargi i/lub policzka, czasowa utrata czucia dziąsła w operowanej okolicy, a także niewielkie ilości krwi w ślinie.

– bywa również, że przez kilka dni po zabiegu zęby wykazują dużą nadwrażliwość i silnie reagują na ciepłe oraz zimne napoje. W niektórych przypadkach mogą również wykazywać tymczasową zwiększoną ruchomość.

Jak szybko dojść do formy po zabiegu kiretażu?

Aby zminimalizować dolegliwości bólowe, pacjent powinien bezwzględnie przestrzegać następujących zaleceń:

– po zabiegu unikać gwałtownego pochylania głowy, ponieważ dochodzi wówczas do przekrwienia dziąseł. Utrzymywanie niższego ciśnienia krwi zmniejsza krwawienie i przyspiesza proces gojenia, dlatego po kiretażu przynajmniej jeden dzień należy przeznaczyć na odpoczynek

– przyjmować przepisane przez lekarza leki przeciwbólowe lub antybiotyk. Pierwszą tabletkę przeciwbólową można zażyć zaraz po zabiegu, zanim jeszcze ustanie znieczulenie. Do uśmierzania bólu absolutnie nie wolno stosować aspiryny!

– stosować zimne okłady przez 3 godziny w celu zminimalizowania obrzęku.

– przez przynajmniej 48 godzin po zabiegu nie wolno palić oraz pić alkoholu,

– przez pierwsze 7 dni po zabiegu stosować miękką, półpłynną dietę, do czasu zdjęcia szwów unikać żucia pokarmów po stronie operowanej.

Higiena jamy ustnej w okresie pozabiegowym

Początkowo należy używać specjalnej, ultra miękkiej szczoteczki dla osób po zabiegach chirurgicznych, ograniczając powierzchnię szczotkowania jedynie do koron zębów. Takie szczoteczki są dostępne w GENESIS. Aby utrzymać prawidłową higienę jamy ustnej i nie dopuścić do zalegania resztek pokarmów, należy 3 razy dziennie delikatnie płukać jamę ustną płynem zaleconym przez lekarza. Ponadto w miejscu przeprowadzenia zabiegu nie powinno się stosować nici dentystycznych, irygatora i szczoteczek międzyzębowych przez co najmniej 6 tygodni od daty zabiegu (ich działanie może być zbyt inwazyjne i doprowadzić do rozejścia szwów, założonych na dziąsło).

Zabieg kiretażu często związany jest ze stosowaniem preparatów wspomagających gojenie i odbudowę utraconych tkanek.

Chlosite – żel zawierający chlorheksydynę do leczenia periodontopatii i zapaleń okołowszczepowych. Tajemnicą sukcesu w leczeniu jest stopniowe, dwufazowe uwalnianie się chlorheksydyny a tym samym utrzymywania się stężenia powyżej 1% przez ~14 dni. Żel podawany jest do kieszonki po kiretażu. Pod wpływem wilgoci żel po podaniu tworzy ksantanową siateczkę, utrzymując się w kieszonce bez konieczności zakładania opatrunków. Terapia jest jednorazowa, jedynie w bardzo ciężkich przypadkach może istnieć konieczność powtórzenia po 30 dniach. Chlosite zapewnia spłycenie chorej kieszonki nawet o 6 mm i jej wyleczenie.

mucoderm^®

Materiał zastępujacy przeszczep tkanki miękkiej.

mucoderm® to kolagenowa macierz tkanki uzyskana ze zwierzęcej skóry właściwej, która poddawana jest wielostopniowemu procesowi oczyszczania, usuwającemu wszelkie komponenty, które mogą stanowić potencjalną przyczynę odrzucenia tkanki. mucoderm® zapewnia macierz składającą się z kolagenu oraz elastyny, co skutkuje powstaniem trójwymiarowej sieci tkanki, która wspomaga ponowne unaczynienie oraz integrację tkanki miękkiej.

Po umieszczeniu, krew pacjenta przenika do przeszczepu mucoderm® poprzez trójwymiarową siec tkanki miękkiej, prowadząc do pojawienia się komórek gospodarza na powierzchni przeszczepu tkanki miękkiej. Istotne unaczynienie rozpoczyna się po zabiegu implantacji w zalezności od sytuacji zdrowotnej pacjenta.

Właściwości

• • • Szybkie unaczynienie oraz integracja
    • Zastapienie tkanki miękkiej bez koniecznosci pobierania autoprzeszczepu z podniebienia
    • Całkowita przebudowa w tkanki własne pacjenta
    • Czas resorpcji to ok. 6 do 12 miesiecy
    • Łatwość zastosowania
    • Mozliwość wycięcia kształtu wymaganego do okreslonych procedur
    • Grubość ok. 1.2-1.7 mm

W GENESIS wykonujemy zabiegi regeneracyjne dziąseł wykorzystując własne tkanki pacjenta pobrane z podniebienia lub mucoderm^®.

Emdogain^®

Jak wygląda przeszczep dziąsła