„Łokieć tenisisty” to entezopatia prostowników nadgarstka w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Entezopatia to choroba przyczepu ścięgna do kości. Powoduje przewlekły ból okolicy bocznej stawu łokciowego i pozostaje główną przyczyną bólu łokcia. Podstawową przyczyną jest długotrwałe przeciążenie mięśni prostowników nadgarstka i nawarstwiające się mikrourazy ich entezy – przyczepu do kości w okolicy łokcia. Suma mikrourazów doprowadza z czasem do rozwoju zmian degeneracyjnych w zakresie entezy i przewlekłych dolegliwości bólowych.

Przykurcz Dupuytrena jest to choroba, która prowadzi do jego przerostu, bliznowacenia oraz powstania przykurczu zgięciowego palców. W wieku średnim oraz starszym często spotyka się, zwłaszcza u mężczyzn, charakterystyczne zgięciowe ustawienie palców u ręki, najczęściej czwartego i piątego, które stopniowo może się zwiększać. Najbardziej charakterystyczne są wyczuwalne zgrubienia podskórne na dłoniowej stronie śródręcza oraz ciągnące się od nich pasma do palców powodujące przykurcze. Przykurczone palce ustawiają się w utrwalonej pozycji zgięciowej, zwykle po 6-12 miesiącach od rozpoczęcia choroby. W zaawansowanych postaciach może dojść do znacznego ograniczenia sprawności ręki; pojawiają się problemy z włożeniem jej do kieszeni czy zahaczaniem palcami przy powitaniu. Przykurcz Dupuytrena może występować rodzinnie i dotyczyć obu kończyn. Choroba, na szczęście, jest niebolesna, jej rozpoznanie nie jest trudne, ale, niestety, w znaczny sposób może ograniczyć funkcjonowanie chorego, zwłaszcza chwyt ręki oraz prowadzić do utrwalenia zmian w jej aparacie więzadłowo-stawowym. Leczenie uwzględnia głównie zabieg operacyjny, który umożliwia powrót chorej dłoni do całkowitej sprawności lub przynajmniej zmniejszenie przykurczu.

Zespół cieśni nadgarstka jest najpowszechniej występującą neuropatią z uwięźnięcia. Powstaje w wyniku ucisku nerwu pośrodkowego w miejscu jego przejścia w kanale nadgarstka pod więzadłem poprzecznym nadgarstka. Zabieg chirurgiczny polega na przecięciu tego więzadła.

Palec strzelający (trzaskający sztywny lub młotowaty) jest powszechną nazwą choroby, zwanej zakleszczającym zapaleniem ścięgna. Najczęściej dotyczy ręki, szczególnie kciuka i palca serdecznego, ale zdarza się również w palcach stopy. Powodem tej dolegliwości jest pogrubienie ścięgna mięśnia zginacza, który zaczyna pocierać o pochewkę ścięgnistą, wewnątrz której przebiega. Początkowo pacjent może odczuwać bezbolesne kliknięcia w trakcie prostowania lub zginania palców, które z czasem rozwinąć się może w delikatne blokowanie z przeskakiwaniem ścięgna. Objaw ten najczęściej dotyczy podstawy palca, czyli stawu śródręczno-paliczkowego, ale może również występować dalej, czyli w stawie międzypaliczkowym. Zdarza się, że  uczucie sztywności palca lub jego zablokowanie występuje rano i rozluźnia się w ciągu dnia.

Celem zabiegu jest usunięcie przyczyny palca strzelającego, czyli zgrubienia pochewki ścięgnistej, która zaciskając się wokół ścięgna, ogranicza jego ruch.

Bolesny guzek czyli torbiel galaretowata, nazywana potocznie ganglionem lub martwą kostką jest widocznym uwypukleniem pojawiającym się na nadgarstku, stopie, w pochewkach ścięgnistych czy stawie kolanowym. Pojawia się w formie kulistego guzka, który wypełniony jest płynem lub galaretowatą substancją, która nadaje mu elastyczności. Przyczyna powstawania torbieli nie jest dokładnie poznana, jednak wiadomo, że ma ona związek z nadmiernym obciążeniem stawów. Zwykle torbiel galaretowata jest zupełnie niegroźna czasem jednak może wywoływać ból. Osoby, u których pojawiła się zmiana powinny udać się na konsultację do specjalisty ortopedii, gdyż ganglion nie może być lekceważony. Pomo, że większość torbieli galaretowatych nie zagraża zdrowiu pacjenta, to może się zdarzyć, że przekształci się w torbiel złośliwą, dlatego ważna jest konsultacja lekarska i diagnostyka zmiany. kiedy ganglion powiększa się i powoduje znaczne dolegliwości bólowe jedynym skutecznym rozwiązaniem może być chirurgiczne usunięcie guza.

Choroba de Quervaina to zapalenie pochewki ścięgnistej otaczającej dwa ścięgna kontrolujące ruchy kciuka (ścięgno odwodziciela długiego kciuka i ścięgno prostownika krótkiego kciuka) która wpływa na ruchomość kciuka. Objawia się to bólem podczas wykonywania ruchów nadgarstkiem i kciukiem oraz obrzękiem zlokalizowanym u podstawy kciuka. Najczęściej wywołana jest przez przeciążenie ścięgien spowodowane powtarzającymi się ruchami.

W zespole rowka nerwu łokciowego dochodzi do przewlekłego podrażnienia nerwu łokciowego w obrębie bruzdy nerwu na wysokości nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej. Podrażnienie nerwu łokciowego w rowku nerwu łokciowego jest drugim pod względem częstości występowania zespołem uciskowym kończyny górnej. W przypadku stwierdzenia podwichnięcia nerwu łokciowego, zmian patologicznych w obrębie łokcia lub niestabilności przyśrodkowej, zaleca się zabieg chirurgiczny. W czasie zabiegu dokonuje się odbarczenia nerwu łokciowego.

Trzaskające, inaczej przeskakujące biodro jest nie tylko wyczuwalne dotykiem, ale można to również zobaczyć, a nawet usłyszeć. W skrócie, jest to dolegliwość charakteryzująca się odczuwaniem niebolesnego trzaskania lub przeskakiwania w obrębie stawu biodrowego, podczas jego ruchów. Jest to dość częsta przypadłość, która początkowo powoduje jedynie dyskomfort. Problem zaczyna się w momencie, gdy zaczynamy odczuwać silny ból i zaczynają się problemy z chodzeniem. Samego przeskakiwania nie trzeba w żaden sposób leczyć. Inaczej wygląda to w sytuacji przewlekłego trzaskania, które powoduje silne bóle, upośledza chód i może doprowadzić do stanu zapalnego kaletki maziowej. Gdy dojdzie do takiego zapalenia, lekarze zalecają leczenie operacyjne.

Ból kolana, obrzęk w jego okolicy oraz poczucie sztywności – oto objawy, których nie można lekceważyć. Dokładne badania pozwalają na wykrycie nieprawidłowości występujących w stawie kolanowym oraz ustalenie, w jakim stopniu ten ważny narząd ruchu został uszkodzony.

Artroskopia jest obecnie najpopularniejszą techniką operacyjną umożliwiającą penetrowanie stawu bez konieczności jego otwarcia. Ten zabieg wewnątrzstawowy jest ceniony przede wszystkim za niewielką inwazyjność, dzięki czemu pacjenci nie są skazani na długą i męczącą rehabilitację. Operacja polega na wprowadzeniu do kolana przez centymetrowy dostęp operacyjny kamery, obejrzeniu wszystkich elementów stawu kolanowego. Przez drugi centymetrowy dostęp operacyjny wprowadza się narzędzia artroskopowe celem naprawy uszkodzeń wewnątrz stawu. Po zabiegu kolano nie wymaga unieruchomienia.

Artroskopia jest obecnie najpopularniejszą techniką operacyjną umożliwiającą penetrowanie stawu bez konieczności jego otwarcia. Ten zabieg wewnątrzstawowy jest ceniony przede wszystkim za niewielką inwazyjność, dzięki czemu pacjenci nie są skazani na długą i męczącą rehabilitację.

Artroskopia jest małoinwazyjnym zabiegiem operacyjnym stawu, który wykonuje się przez 2 punktowe cięcia nad stawem i wprowadza narzędzia chirurgiczne. Przeprowadza się go w celu potwierdzenia rozpoznania lub wyleczenia schorzenia. Dzięki takiej technice przy niewielkim urazie operacyjnym można szczegółowo zbadać kolano i precyzyjnie usunąć przyczynę bólu. Można usunąć uszkodzoną tkankę stawu skokowego, usunąć ciało wolne, przerośnięte tkanki albo zaopatrzyć uszkodzenie chrząstki stawowej.

Uszkodzenie ACL jest poważnym obrażeniem stawu kolanowego, doprowadzającym do jego dysfukcji, w postaci prostej lub złożonej niestabilności. Może ona objawiać się w różny sposób, ale zawsze doprowadza do obniżenia komfortu życia i niemożności uprawiania większości sportów. Jest także zagrożeniem powstania dodatkowych, wtórnych uszkodzeń takich jak chondromalacja (rozmiękanie chrząstki stawowej), lub pęknięcia łękotek. Nie leczona niestabilność stawu powoduje szybsze „zużycie” stawu, może być przyczyną nawracających wysięków, a w konsekwencji nieuchronnie prowadzi choroby zwyrodnieniowej stawu. Z zabiegiem rekonstrukcji nie należy zwlekać, gdyż powstanie dodatkowych uszkodzeń może wpłynąć na ostateczny wynik operacji. Uszkodzenie ACL rozpoznaje się podczas badania ortopedycznego na podstawie wywiadu, badania klinicznego oraz badań obrazowych.

Gdy w stawie kolanowym w tylnej okolicy stawu kolanowego doszło do gromadzenia się zbiornika płynu stawowego przez który powstał  guz mogący powodować ból, dyskomfort i trudności w prawidłowym użytkowaniu stawu kolanowego należy wykonać operację jego usunięcia. Guz to zmieniona zapalanie kaletka znajdujących się z przodu kolan (kaletka inaczej  błona oddzielająca mięśnie).

Torbiel podkolanowa to jeden ganglionów i klasyfikuje się ją jako nieszkodliwy, nienowotworowy guzek, który jest umiejscowiony pod skórą. Taki guzek z tyłu nogi pod kolanem to  Cysta (torbiel) Bakera. Do wytworzenia torbieli Bakera może dojść na skutek obrzęku kaletki maziowej mięśnia półścięgnistego lub przedostania się płynu ze stawu kolanowego ku tyłowi kolana w wyniku uszkodzenia torebki stawowej. Najczęściej pojawia się on u sportowców oraz osób z nadwagą i otyłością, choć może wystąpić także u niektórych osób z chorobami stawów, np. dną moczanową. Jeśli torbiel jest dość duża, może dojść do drętwienia łydki, które może być wynikiem ucisku na przebiegające w jej okolicy naczynia krwionośne i nerwy. Objawy drętwienia łydki mogą się pojawić także po pęknięciu i wylaniu się zawartości cysty do otaczających tkanek.

To choroba objawiająca się bólem od strony podeszwowej stopy, szczególnie w okolicach głów kości śródstopia. Ból wywołany przez nerwiak Mortona często promieniuje do palców, rzadziej do stawu skokowego i nasila się podczas chodzenia. Ból pojawia się najczęściej podczas obciążenia stopy lub noszenia wąskiego obuwia i znika po krótkim odpoczynku i wymasowaniu stopy. Niekiedy towarzyszy temu uczucie przeskakiwania.

To włókniste zgrubienie tkanki nerwowej na skutek mechanicznego podrażnienia, zapalenia i zwyrodnienia nerwu. Obecność takiego “guzka” powoduje dodatkowe podrażnienie nerwu i jego ucisk przez sąsiadujące kości śródstopia czego następstwem może być wtórny rozrost patologicznego zgrubienia. Tylko poprawna diagnoza i przerwanie tego błędnego koła może zagwarantować pacjentowi powrót do zdrowia.  Schorzenie to stosunkowo częściej dotyka kobiety – szczególnie te pomiędzy 40tym a 50tym rokiem życia. Może ono występować jednostronnie lub w obu stopach. Dodatkowo nierzadko pojawia się w dwóch przestrzeniach międzypalcowych – pomiędzy palcem trzecim i czwartym (najczęściej) lub/i drugim i trzecim. U większości pacjentów (60%) po początkowym ustąpieniu dolegliwości po leczeniu nieoperacyjnym dochodzi do nawrotu dolegliwości. Wskazane jest wtedy leczenie operacyjne polegające na usunięciu przerośniętej kaletki, więzadeł, błony maziowej powodujących ucisk na nerw lub na usunięciu samego nerwiaka.

Ostroga piętowa zwykle dokucza osobom uprawiającym niektóre sporty, np. tenis, siatkówkę czy bieganie. Ale występuje również często u ludzi starszych, u których stopy z różnych powodów ulegają deformacji.

Jest to zmiana zwyrodnieniowa obejmująca okolice guza piętowego kości piętowej, powoduje wytworzenie narośli kostnej i często doprowadza do zapalenia rozcięgna podeszwowego stopy. Ostroga piętowa wymaga leczenia, z uwagi na silny ból jaki wywołuje oraz ograniczoną aktywność ruchową. Ból wywoływany przez ostrogi piętowe pojawia się z reguły nad ranem, podczas chodzenia na boso, podczas długiego marszu lub w wyniku ucisku stopy. Są to charakterystyczne objawy, jednak prawidłowe i kompletne rozeznanie ostrogi piętowej przebiega z udziałem badania palpacyjnego, podczas którego wyczuwana jest wspomniana wcześniej narośl kostna na piętach. Dodatkowo stosowane jest badanie RTG stopy lub USG, które dostarczają informacji o charakterze i stopniu zaistniałych zmian. Ból pięty spowodowany ostrogą nie przejdzie sam. W przypadkach lub gdy leczenie zachowawcze nie pomaga, potrzebne jest podjęcie leczenia ostrogi piętowej w sposób chirurgiczny.

Paluch koślawy jest to deformacja  stopy objawiająca się bocznym odchyleniem palucha w stronę pozostałych palców a pierwszej kości śródstopia w kierunku przyśrodkowym z towarzyszącym poszerzeniem i zniekształceniem obrysów stawu śródstopno-paliczkowego palucha.

Początkowo zmiany postępują prawie bezboleśnie a pojawiające się dolegliwości bólowe mają charakter epizodyczny. Z biegiem czasu w wyniku rozwoju przewlekłego miejscowego stanu zapalnego dolegliwości bólowe występują coraz częściej i ulegają nasileniu. Pojawia sie ból o większym nasileniu, zwiększone ucieplenie, pieczenie, zaczerwienienie i obrzęk okolicy bocznej stawu śródstopno-paliczkowego palucha. Obuwie na wysokim obcasie i wąskich przodach poprzez ucisk i stałe podrażnienie bolesnej okolicy nasila dolegliwości. W zaawansowanych stadiach choroby dochodzi do poszerzenia przedniej części stopy, pojawienia się kolejnych deformacji takich jak: palców młotkowatych, szponiastych, bunionette czy metatarsalgii (dolegliwości po stronie podeszwowej). Wraz z postępem deformacji  może zmieniać się sposób chodzenia, a dolegliwości bólowe mogą dotyczyć także innych stawów np: stawów kolanowych czy odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa.

W przypadku pogłębiania się deformacji i wzrostu dolegliwości bólowych jedynym skutecznym leczeniem jest leczenie operacyjne.

Ścięgno Achillesa  to niezwykle istotne ścięgno umożliwiające stawanie na palcach stopy i odbicie się w trakcie chodu, biegu lub skoku. Jego zerwanie skutkuje niemożnością sprawnego wykonania ww. czynności oraz bólami łydki w dłuższym okresie.  W przypadku zerwania ścięgna Achillesa należy wykonać zabieg rekonstrukcji , który polega na zeszyciu ścięgna i następnie unieruchomieniu go w gipsie syntetycznym lub specjalnym bucie (ortezie) na krótki czas. Dzięki wczesnemu wykonaniu tej operacji możliwe jest przywrócenie pełnej sprawności kończyny.

Dzięki wieloletnim badaniom naukowców z całego świata – od niedawna – niektóre schorzenia ortopedyczne można leczyć nieoperacyjnie! Terapia osoczem bogatopłytkowym  rewelacyjnie sprawdza się w przypadku terapii np. skręcenia kolana, przewlekłych urazów ścięgien oraz innych urazów.

PRP to koncentrat płytek krwi w osoczu. Płytki te uwalniają czynniki wzrostu (PDGF, TGF-β1, TGF-β2, VEGF oraz EGF), które są odpowiedzialne za procesy regeneracji. PRP zawiera również białka tj. fibryna, fibronektyna i vitronektyna, odpowiedzialne za adhezję komórkową. Wstrzyknięcie osocza bogatopłytkowego silnie pobudza regenerację uszkodzonych ścięgien, mięśni lub więzadeł. Metoda ta daje szybko widoczne rezultaty i poprawę w przypadkach, w których dotychczas trudno było uzyskać jakikolwiek efekt. Pacjent nie musi przyjmować już tylu leków.

PRP świetnie sprawdza się w przypadku leczenia takich schorzeń, jak: skręcenie kolan,  przewlekłe urazy ścięgien i wiele innych.  Dotychczas schorzenia te wymagały długotrwałego stosowania leków, fizykoterapii, a nawet operacji. Dzięki zastosowaniu PRP,  nie tylko unikamy długiej rekonwalescencji, ale szybko wracamy do zdrowia. PRP jest obecnie jedną ze skuteczniejszych metod małoinwazyjnych regeneracji uszkodzonych tkanek miękkich. Wszystko dzięki zawartym w osoczu bogatopłytkowym czynnikom wzrostu, intensywnie przyspieszającym gojenie się ran, stymuluje odbudowę mięśni, ścięgien oraz stawów.

Polega na podawaniu bezpośrednio do stawu zastrzyków z kwasu hialuronowego. Jest on głównym składnikiem płynu stawowego, ale w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów dochodzi do zmniejszenia jego stężenia. Uzupełnienie ubytków kwasu hialuronowego powoduje wzrost lepkości płynu stawowego, przez co zmniejsza się tarcie w stawie i poprawia jego ruchomość.
Często już po pierwszym zastrzyku chorzy odczuwają istotną poprawę stanu zdrowia. Jednak pamiętać należy, że preparat nie jest lekiem przeciwbólowym. Jego działanie to przede wszystkim poprawa jakości płynu stawowego i chrząstki stawowej, a efekt ten występuje dopiero po kilku tygodniach od podania pierwszej dawki leku.
Leczenie stawu: zwykle stosuje się 3 do 5 zastrzyków w odstępach tygodniowych do jednego stawu.
Zaletą kwasu hialuronowego jest prawie całkowity brak objawów ubocznych.

Tkanka tłuszczowa pokrywa rozległy obszar naszego ciała. Odgrywa znaczącą rolę przechowując energię dla potrzeb organizmu. Jest także najlepszym źródłem komórek macierzystych ASC (Adult Stem Cells) w organizmie człowieka. Zaletą jest też ich dostępność i obfitość a także to, iż nie wymagają hodowli w laboratorium. Liczne badania stwierdzają, że w tkance tłuszczowej jest blisko 75 razy więcej komórek macierzystych niż w szpiku kostnym.

Komórki macierzyste pochodzenia tłuszczowego posiadają zdolność nieograniczonej proliferacji (dzielenia się) oraz możliwość różnicowania się i tworzenia rozmaitych tkanek. Takie właściwości w połączeniu z dużą dostępnością materiału z którego są pozyskiwane, dają ogromny potencjał działania w zakresie regeneracji i naprawy tkanek.  Elementy takie jak tkanka tłuszczowa w postaci regeneratu komórek macierzystych to bezpieczny i bardzo obiecujący sposób leczenia w ramach szerokiego zakresu ortopedii.